Vlucht & eerste paar dagen

Ok, eindelijk heb ik de tijd en energie gevonden om wat nuttigs te typen.
Het was een zeer lange vlucht, iets meer dan 40 uur, en heb de gehele vlucht niet kunnen slapen. Ik had redelijk wat tijd in Dubai om in een loungestoel te slapen maar door de Ramadan kwam er constante herrie uit de speakers. Ik heb dan ook drie dagen na aankomst nog steeds last van een jetlag. Het voelt alsof ik op een horizontale roltrap sta die heen en weer gaat. De slaappillen die ik had meegenomen hadden geen effect.

Tijdens mijn vlucht heb ik Maarten en Roos ontmoet, twee excentrieke individuelen. Ze kwamen al giechelend tegenover mij zitten en ik had in ieder geval iets van Schiphol naar Dubai om tegen te praten. Maarten gaat een half jaar in Sjanghai, China stagelopen. Hij studeert Technische Bedrijfskunde. Maarten moest me denken aan Jaap Brasser alleen dan 2,10 meter. Hij had dezelfde interesses en leek ook nog eens heel erg op Jaap.
Roos, in de 50-60, was onderweg naar Uganda om daar aan een ontwikkelingsproject deel te nemen. Ze lag ook op het moment in scheiding met
haar man en zou in Uganda ook haar minnaar opzoeken. Ze kon er gelukkig ook zelf om lachen.

In Dubai aangekomen zijn we even wat gaan eten en drinken en door de iets te dure en moderne Tax Free zone gelopen. Maarten moest hierna zijn vlucht pakken en Roos en ik moesten allebei zo'n 9 uur op Dubai wachten. Je kan op Dubai Airport gratis douchen. Leuk zou je denken, maar ik kwam in de douche er pas achter dat ik geen handdoek had meegenomen en ik heb me met hulp van een medewerker drooggedept met wc papier. Foto’s die trouwens zijn gemaakt staan op de camera van Roos. Ik hoop dat ze binnenkort tijd heeft om mij de foto’s toe te sturen. Wordt dus vervolgd!

In de categorie: meest vreselijke vluchten in mijn leven, is de vlucht van Dubai naar Bangkok degene die bovenaan staat en voor altijd bovenaan blijft staan. Ik was zo vreselijk misselijk omdat ik slecht had gegeten en geen oog had dichtgedaan. Bij opstijgen heb ik met moeite mijn maaginhoud binnen kunnen houden.

De vlucht van Bangkok naar Sydney was ok. Er waren heel veel stoelen vrij en kon heel relaxt liggen in het middengedeelte. Het vliegveld van Sydney ligt zo’n beetje aan het water. Bij de landing keek ik uit over de Tasman Sea en zag zowaar, op iets van 100 meter afstand, een groep walvissen. Weet niet wat voor walvissen het waren maar ik zag nadat ze met hun rug boven waren gekomen, drie enorme walvisvinnen! Ik was helaas te zwak om op te staan en mijn camera te pakken. Na aankomst op Sydney volgde nog de vlucht naar Christchurch maar dit was een formaliteit vergeleken met de vorige vluchten.

Bij aankomst was ik gesloopt, ik had geluk dat mijn koffer er als eerste uitrolde. Bij de aankomst terminal stond Justin mij op te wachten, degene waarmee ik mijn appartement deel. Justin is een voormalig rolstoelbasketballer en heeft in het verleden deelgenomen aan de Paralympics en een Bronzen medaille gewonnen.

Heb je dat wel eens..? Dat je de energie gewoon niet hebt om uberhaupt te bewegen, luisteren en te praten. Dit was zo’n gevalletje.

Ik vertelde hem hoe zwaar mijn vlucht was en dat de eerste indruk die hij van mij had maar even moest wachten totdat ik bijgeslapen was. Hij kon hier wel om lachen en had hier begrip voor.

Op de radio, op de terugweg naar huis, kwam op een gegeven moment het nummer Faith van George Michael voorbij. Je weet wel:

“Well I guess it would be nice
If I could touch your body
I know not everybody
Has got a body like you

…

Oh but I
Need some time off from that emotion
Time to pick my heart up off the floor
And when that love comes down
Without devotion
Well it takes a strong man baby
But I'm showing you the door

'Cause I gotta have faith...”

Door al mijn vermoeidheid en hoofdpijn kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Alle frustratie van de afgelopen dagen kwamen eruit.

Ik heb de eerste nacht 17 uur geslapen, dat moet wel wat zeggen. De afgelopen paar nachten heb ik vaak wakker gelegen. Wist niet dat een jetlag zo zwaar kon zijn.

Er woont trouwens ook nog iemand anders in het appartement, Mustafa, een Turk. Hij schijnt na een woninginbraak in Kanaleneiland gevlucht te zijn naar Nieuw Zeeland om niet vervolgd te worden. Nee geintje, Mustafa is een hele relaxte kerel die in de Christchurch hospital werkt. Ik zie hem allen in de avond omdat hij extreem vroeg moet opstaan.

Het appartement is trouwens helemaal geweldig. Ik heb mijn eigen kamer en badkamer met douche, bad en toilet. In de tuin staat een grote hot tub die regelmatig gebruikt gaat worden.

In de afgelopen dagen heb ik wat van de stad Christchurch gezien en een introductie op stage gehad. Volgende week maandag zal mijn eerste werkdag worden.

Ik zal jullie zoveel mogelijk op de hoogte houden van mijn ervaringen in Nieuw Zeeland en de foto’s houden jullie tegoed. Bedankt voor de vele felicitaties en bedankt voor het lezen van mijn eerste reisverslag!

Freek